Vlak voor kerst 2019 had ik nooit kunnen verwachten dat het nieuws van mijn gynaecoloog mijn wereld zo op zijn kop zou zetten. Na jaren lang vage klachten en verkeerde diagnoses werd eindelijk bevestigd waarom ik steeds minder kon. Augustus 2020 werd een goedaardige tumor verwijderd uit mijn hoofd. Er kon niet beloofd worden dat ik ook echt beter zou worden. Helaas pakte het inderdaad voor mij minder goed uit. Er ontstonden restklachten die niet weg gingen. Revalideren leverde minimaal op. Ik bleek niet aangeboren hersenletsel te hebben. Bij Hersenz heb ik geleerd hoe ik met mijn klachten om kon gaan en hoe ik mijn leven met niet aangeboren hersenletsel kan inrichten. Dat is zeker niet het leven wat ik had willen leiden. En het is soms kut, maar ik ben niet de nah. Ik probeer er iedere dag opnieuw het beste van te maken. Waar ik vorig jaar voor de hersenstichting met moeite 5 km wandelde tijdens een prikkelvriendelijk evenement kan ik inmiddels 10 km hardlopen. Met heel veel voorbereiding omdat mijn energie nooit hetzelfde is. (Op sommige dagen rond het 0 punt hangt) en alles wat ik kan inzetten om het voor mezelf zo makkelijk mogelijk te maken mijn prikkels te verwerken wil ik graag de dam tot dam loop rennen, 16,1 km. Ze weten nog lang niet alles van de hersenen en ergens hoop ik in de toekomst toch weer nog meer deel van de maatschappij uit te kunnen maken. Mijn grootste droom zal nooit meer waargemaakt kunnen worden, maar misschien wel kleine andere dromen. En wat zou het kunnen betekenen voor al die andere mensen met een hersenaandoening? Ik ben me er goed van bewust dat dit zwaar gaat worden, maar voor mij ook een enorme uitdaging om zoveel mogelijk balans in mijn energie en prikkelverwerking te behouden. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen. Sponsort u ook zodat ik met een mooi bedrag op 22 september na 16,1 km de finish over kom?